Asante sana na kwaheri!

Habari!
Vanuit het drukke Dar Es Salaam plaatsen wij weer een blog. Toen wij op 3 februari via Ubungo(busstation in Dar) naar Mikumi reden, beleefden we een heuse cultuurshock: wat een drukte, armoede en wat een chaos! Na 4 maanden ‘Tanzania-ervaring’ beleefden we Ubungo vandaag op een hele andere manier: een busstation als alle andere!

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van ons ‘tweede thuis’: Mikumi. Wat is de tijd ongelofelijk snel gegaan, wat hebben we veel gedaan, gezien en meegemaakt en jeetje, wat was het geweldig!


MASAIDORP
Een van onze laatste uitstapjes was naar een Maasai dorp. Samen met onze chauffeur en gids reden we een heel stuk over de grote weg waarna we vanuit het niets een afslag namen: de bush bush in. Na een stukje rijden door het dichtbegroeide landschap kwamen we aan in het Maasai dorp. We werden verwelkomd door mannen, vrouwen en kinderen. Ze droegen allemaal hun typische klederdracht en ook wij werden omgetoverd tot heuse Maasai vrouwen!
In onze paars met witte kleding trokken we samen met een van de Maasai mannen het bos in om de koeien te laten grazen. Een hele grote groep magere koeien werd door de mannen( en door hele kleine en bijna blote kinderen!) over het stuk land gedreven. Toen we terug waren in het dorp lieten de vrouwen hun huizen zien: huizen gemaakt van leem en stro met bedden gemaakt van takken met daar overheen een groot stuk koeienhuid(zal wel lekker liggen…..) In deze Maasai stam heeft de oudste man drie vrouwen met alle drie een eigen huis(hij kan elke nacht kiezen bij wie hij slaapt!). Omdat steeds meer Maasai naar de kerk gaan zijn er steeds meer onder hen die monogaam worden(al is dat toch wel erg moeilijk). Overdag zijn de vrouwen bij de huizen aan het werk en zijn de mannen met de grote kuddes vee ‘somewhere’.
We proefden van de Maasai melk(was inmiddels yoghurt) en oefenden samen met de vrouwen het maken van de typische kralenarmbandjes(wat een werk!). Ook hebben we ontzettend lang zitten praten over van alles en nog wat( waarbij onze gids als tolk fungeerde). Wij hadden veel vragen voor hen maar zij ook heel veel vragen voor ons! Ze vroegen bijvoorbeeld hoeveel kinderen we hadden, hoeveel vrouwen een man in Nederland heeft en hoe wij onze dieren konden laten praten(daarbij doelden ze op animatie- en tekenfilms!).
Tot slot dansten we samen met de vrouwen de ‘vrouwendans’ van de Maasai: zingen en springen!
Het was ontzettend bijzonder om deze bijzondere cultuur van dichtbij te mogen ervaren!

LAATSTE MAAND OP SCHOOL
De laatste maand dat wij op de St. Peter Clavery School aan het werk waren vloog nog sneller voorbij dan alle andere maanden. Ontzettend fijn om te zien wat de kinderen nog wisten van voor de vakantie! We gaven weer de lessen die we voor de vakantie gaven en beseften maar al te goed dat we het werken met deze kinderen zullen gaan missen. De glimlachjes van de kinderen tijdens het zingen van een liedje, de hilarische uitspraken van de kinderen en ja, zelfs de kinderen die radslagen door de klas maken, je vierkant uitlachen als je ze probeert te straffen en je maar al te graag napraten, zullen we missen!

Library
Wij hebben vanuit Nederland Engelstalige kinderboeken meegenomen. We hebben regelmatig uit deze boeken voorgelezen wat zowel voor ons als voor de kinderen genieten was! Nu wij vertrekken, laten wij de boeken hier achter. In overleg met de headteacher hebben we afgesproken om een start te maken met een bibliotheek. De boeken zullen nu in het kantoortje van de headteacher komen te staan, maar de leerkrachten vertelden dat ze graag een volledig lokaal in willen richten als bibliotheek, dat zou mooi zijn! We hebben van een deel van ons sponsorgeld hier Engelstalige kinderboeken gekocht( voor zover die hier te krijgen zijn). Vanuit Nederland zullen we nog meer Engelstalige kinderboeken opsturen om de bibliotheek uit te kunnen breiden!

Feel Free To Speak English Project
Het ‘Feel Free To Speak English Project’ dat wij gestart zijn zal wat ons betreft niet eindigen als wij vertrekken. We hebben gezien dat sommige leerkrachten hele kleine dingetjes van ons over hebben genomen. We verwachtten niet dat de leerkrachten iets zouden gaan doen met de dingen die wij hebben laten zien. Juist daarom is het leuk om te zien dat hele kleine dingetjes toch meegenomen worden! Het zou ontzettend goed zijn als er nieuwe studenten komen die dit project voort kunnen zetten. Om een project te laten slagen is continuïteit een must. We weten dat er weer een hoop weg zal zakken in de tijd dat er geen stagiaires zijn. Toch hopen we dat de volgende lichting verder wil gaan met dit project om het allemaal weer op een net iets hoger niveau te brengen, alle beetjes helpen!

Afscheid leraren
Tijdens een vergadering wilden wij terugkomen op wat wij hier gedaan hebben, om feedback vragen en afscheid nemen van de leraren. Van de eerste twee punten op de vergadering is niet zo heel veel terecht gekomen….van het laatste punt des te meer! De afscheidsceremonie werd geopend met een gebed waarna Mr. Singundali de speech die hij had voorbereid(die we ook op papier kregen) voorlas. We kregen alle drie een kanga die door de vrouwelijke leerkrachten op de juiste manier om ons heen werden ‘gewikkeld’ waarna een applaus volgde. Ook kregen we de gele schoolshirts die de kinderen op donderdag en vrijdag altijd dragen, super leuk! Nadat wij onze dank hadden uitgesproken gaven we de vrouwelijke leerkrachten een kanga en de mannelijke leerkrachten een Nederlands voetbalshirt waar ze allemaal erg blij mee waren! Na een teamfoto dronken we nog wat soda( Mr. Mnzeru had toch de voorkeur voor zijn eigen flesje Konyagi, Tanzaniaanse sterke drank), aten we nog wat ‘bites’ en namen we met een dubbel gevoel afscheid!

Afscheid van de leerlingen
In de voorlaatste week hebben we de kinderen ballen en springtouwen gegeven die vanuit Nederland opgestuurd waren door vrienden en familie van Jonne. De kinderen en leraren waren er enorm blij mee en het is geweldig om de kinderen elke dag bezig te zien met deze spullen, nogmaals via deze weg: asante sana!

Tijdens onze laatste week in Mikumi hebben wij afscheid genomen van elke klas. We maakten klassenfoto’s, een foto van elke leerling, speelden buiten met de kinderen(volleybal, springtouwen en activiteiten met de parachute)en gaven de kinderen allemaal een potlood en tekenschrift(veel kinderen hebben geen potlood en tekenen in een lijntjesschrift). Ook gaven we elke klas een grote bak met kleurpotloden, gummen en puntenslijpers die ze voor verschillende lessen kunnen gebruiken. Via deze weg willen wij ook iedereen(familie en vrienden van Iris, Jonne en Marieke) bedanken die een gift heeft gegeven om dit mogelijk te maken!

Zowel wij als de leerlingen hadden het moeilijk met het afscheid en we wilden elkaar graag laten merken dat we elkaar zullen missen! De leerlingen tekenden ons(erg natuurgetrouw) na in hun tekenschriften met teksten daarbij als:’ I love you’, ‘I will miss you’ en ‘Tanzania and the Netherlands will unite in 2020’. Zelfs de grootste macho(en oudste leerling,16 jaar) van de school wilde op een of andere manier duidelijk maken dat hij ons zou gaan missen: we kregen tekeningen die zijn broertje vervolgens half had ingekleurd, aandoenlijk!

Gedurende de morning speeches op vrijdagochtend(onze laatste officiële dag op school) werd er tijd besteed aan ons afscheid. De hele school zong: ’Goodbye our teachers, we are sorry to say goodbye’(tranentrekkertje). De headboy en headgirl van de school hadden namens alle leerlingen een speech geschreven die wij ook op papier overhandigd kregen, heel bijzonder! Ook zei Mr. Singundali nog wat en kregen ook wij de kans om de leerlingen en leraren te bedanken voor deze geweldige tijd!

AFSCHEID JOSEPH
Joseph is de patron van de jongens die bij ons op school zitten. Hij brengt ze elke dag naar school vanaf de plek waar de jongens slapen. Vanaf dat wij op deze school werkzaam zijn komt Joseph regelmatig langs om een praatje te maken en wat nieuwe Nederlandse woorden te leren. Voor zijn verjaardag hebben wij hem een Nederlands woordenboek gegeven en tijdens het afscheid gaven wij hem een Nederlands voetbalshirt waar hij bijzonder trots op was! Niet minder bijzonder was de manier waarop Joseph van ons afscheid nam. Hij had drie kaarten meegebracht waar hij een tekst op wilde schrijven. Omdat hij graag Nederlandse woorden in de tekst wilde verwerken schreef hij de kaarten in ons bijzijn en vroeg hij steeds om de vertaling van Nederlandse woorden. Ontzettend lief en aandoenlijk om te zien hoe Joseph op zijn manier afscheid van ons nam!

AFSCHEID ZUSTERS
Van zuster Restituta moesten we als eerste afscheid nemen. Zij vertrok eind mei voor een tijdje naar Uganda. We bedankten elkaar voor de leuke tijd samen en voor wat we voor elkaar betekend hadden. We gaven haar Haagse Hopjes, een gelukspoppetje en een kanga om haar te bedanken wat natuurlijk een mooie groepsfoto opleverde!

Ook moesten we afscheid nemen van onze geliefde zuster Lameck. Zuster Lameck was voorheen de matron van de meisjes op onze school. Moeder Overste plaatste haar begin april over naar een andere school in Mikumi, wat wij erg jammer vonden. We hebben haar nog eens opgezocht op haar nieuwe school en op de laatste zondag in Mikumi kwam zij bij ons langs om afscheid te nemen. We kletsten wat, gaven elkaar afscheidscadeautjes en maakten wederom een foto. Een emotioneel afscheid met dikke knuffels en dikke tranen zowel bij ons als bij zuster Lameck! Jeetje, wat een bijzonder, grappig, geweldig en lief mens is het toch!

De laatste zondag gingen we samen met de zusters die op school werken naar de kapel van de zusters voor de zondagse mis. Van Father James mochten we filmen en foto’s maken: we wilden ook dit deel van onze tijd in Tanzania vastleggen. Ze zusters zingen ontzettend mooi samen en het geheel wordt nog eens versterkt door de verschillende instrumenten die worden gebruikt(onder andere trommels). Na de mis ontbeten we samen met de zusters en Father James. Tijdens het ontbijt kregen we een toespraak van een van de zusters die in de parochie vlakbij de school woont. Ook Father James sprak een woordje tot ons. In beide toespraken was de boodschap: ‘karibu tena!’(welcome again!).

Zondagavond kwamen we samen met de zusters waarmee we al die tijd samen geleefd hebben. Dit zijn de zusters die op school werken. Elke dag aten we met hen, praatten we over van alles en deelden we de dingen die ons bezig hielden. Na zo’n lange tijd samen leven krijg je een bijzondere en hechte band. Dit merkten we tijdens het afscheid maar al te goed. Nadat we samen gegeten hadden en wat biertjes gedronken hadden, moesten we ook van hen afscheid nemen. Wij gaven hen sleutelhangers uit Nederland en een kanga. Wij kregen alle drie een prachtige kitenga. Dat deden ze zusters natuurlijk niet door even snel het cadeautje te geven. De zusters kwamen allemaal achter elkaar al zingend naar ons toe gelopen waarna zij ons de kitenga om deden. De zusters zongen nog meer mooie liedjes en uiteindelijk dansten en zongen we samen! Zowel wij als de zusters waren geraakt tijdens het afscheid, wat is afscheid nemen toch moeilijk en wat zijn deze mensen toch bijzonder!

NOG EVEN GENIETEN…..
Morgen zullen we de boot naar Zanzibar nemen om daar de eerste paar dagen door te brengen in Stone Town waarna we volledig tot rust zullen komen in een resort aan een van de prachtige stranden van Zanzibar!

In de nacht van dinsdag 10 juni op woensdag 11 juni zullen we toch echt afscheid moeten nemen van dit geweldige en bijzondere land…….TANZANIA: ASANTE SANA NA KWAHERI!

Tutatonana za Uholanzi!

Iris Jonne Marieke